Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Που βαδίζουμε;;;;;

Που βαδίζουμε;;;;;


Σύντροφοι συναγωνιστές που βαδίζουμε τελικά; Πάμε για μια επαναστατική διαδικασία ή για μια ακόμα εκτόνωση που θα καρπωθεί πάλι το κράτος και οι εκφραστές του κεφαλαίου; Είδαμε χτες στην Αθήνα και γενικά σε όλη την ελληνική επικράτεια πορείες με τέτοια μαζικότητά τους δεν έχουμε ξαναδεί τουλάχιστον είκοσι χρόνια τώρα. Το ερώτημα όμως ,σύντροφοι συναγωνιστές, είναι το τι έγινε σε αυτές τις πορείες και ποια πραγματικά πολιτικά συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε. Το πρώτο και το πιο εύκολο είναι η δυσαρέσκεια και η κοινωνική οργή που νοιώθει ο καθένας από αυτούς που κατεβαίνουν στους δρόμους από τους ανέργους και τους μισθωτούς μέχρι τη φοιτητιώσα νεολαία ( η οποία όχι μονό θίγεται από τα νέα μέτρα αλλά και από νομοσχέδια τύπου Διαμαντοπούλου αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα). Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό είναι ότι όταν το αστικό block εξουσίας δέχεται τέτοιου είδους πιέσεις από τις λαϊκές μάζες τις οποίες ηγεμονεύει τόσα χρόνια και τις φέρνει συνεχώς πιο κοντά στα όρια της φτώχειας με τα μέτρα που παίρνει κατά καιρούς θα καταφύγει σε τέτοιες μορφές καταστολής όπως οι χτεσινές. Και αυτό γιατί οι τριγμοί που δέχονται τα εκάστοτε κυβερνόντα κόμματα είναι τόσο μεγάλοι που όχι μόνο σε κυβερνητικές αλλαγές αλλά και σε βαθύτερες κοινωνικές αλλαγές μπορούμε να φτάσουμε. Το τρίτο συμπέρασμα που κατά τη γνώμη μου είναι ίσος και το ποιο σοβαρό είναι η απάντηση που δίνεται στους δρόμους. Και ναι όπως είπαμε παραπάνω το παρών χτες ήταν τόσο βροντερό πού ακούστηκε σε όλο τον κόσμο. Αλλά να μη ξεχνάμε το βροντερό απόν που υπήρχε από πολλούς κατά το προηγούμενο διάστημα και μόνο όταν άρχισαν να θίγονται τα συμφεροντά μας βγήκαμε στους δρόμους (εδώ εγώ λέω κάλιο αργά παρά ποτέ). Αλλά και το πώς αντιδρούμε στους δρόμους και πως δείχνουμε την δυσαρέσκειά μας και αυτό έχει να κάνει με τα επεισόδια που βλέπουμε σε κάθε πορεία. Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ αναρχοφοβικός θα εξηγήσω το σκεπτικό μου. Την ίδια στιγμή που στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό κατεβαίνουν νέα μέτρα που θίγουν εργατικές κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα και εκπαιδευτικές ρυθμίσεις που θίγουν δικαιώματα και κατακτήσεις (όπως όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα στο πτυχίο) σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα επικρατεί η λογική του ωχαδερφισμού και δεβαργεσισμού. Ο καθένας κοιτάει την «πάρτη» του και δε τον νοιάζει η συλλογική δράση μπορούμε να φανταστούμε πόσο δύσκολο είναι να βγουν γενικές συνελεύσεις σε χώρους δουλειάς, σωματεία και σχολές. Και όταν αυτές οι δυσκολίες υπερκεραστούν και καταφέρουμε να πάρουμε αγωνιστικές αποφάσεις από τους συλλογικούς μας χώρους και να «κατεβάσουμε» στο δρόμο πολύ κόσμο και κόσμο που μάλιστα δεν έχει ξαναπάει σε πορεία και αντιμετωπίζει τέτοια κρατική καταστολή αλλά και τέτοιου είδους activισμούς από τον χώρο της αναρχίας είναι φυσικό και επόμενο να μη ξανακατέβει στο δρόμο και ακόμα περισσότερο να μην ξαναπάει σε γενική συνέλευση. Άρα θα πρέπει να αναλογιστούμε σοβαρά ότι οι activισμοί και τα «μπάχαλα» έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θέλουμε να έχουμε και πολλές φορές να κινδυνεύουμε από δύο μέτωπα τόσο από τα ματ όσο και από τους «οπλαρχηγούς» των πορειών μη φάμε καμιά αδέσποτη πέτρα ή μη καούμε από τις μολότοφ που εξαπολύουν κάθε τόσο με αποτελέσματα σαν τα χθεσινά.
Ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στο πως δείχνουμε την οργή και την αγανάκτησή μας για να διαφυλάξουμε το κίνημα από τους σφετεριστές και το αστικό block εξουσίας.
Και ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί κάθε φορά που κατεβαίνουμε σε πορείες για εμάς τους ίδιους. Οργανώνουμε τα block μας και τα συγκροτούμε με συντροφικούς όρους (αλυσίδες) τόσο για εμάς τους ίδιους τόσο και για τους συναδέλφους μας.

Αγωνιστικούς Και Συντροφικούς Χαιρετισμούς
Και Καλό Κουράγιο Σε Όλους Γιατί Ο Δρόμος Είναι Μακρύς Και Δύσκολος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου