ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ…..ΘΑ ΓΙΝΩ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ!!!

Αλήθεια ποιος από όλους μας δεν έλεγε κάτι τέτοιο όταν ήταν μικρός;;; Αν όχι αστροναύτης…. ποδοσφαιριστής, αεροπόρος, μπαλαρίνα κτλ.

Και έπειτα πέρασαν τα χρόνια και έφτασες εκεί γύρω στα 16 όπου πια ήσουν ένα μόλις βήμα πριν…. μεγαλώσεις. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι αστροναύτης αποκλείεται να γίνεις, έτσι στρέφεσαι σε κάτι πιο ρεαλιστικό. Το βουνό των πανελληνίων είναι μονόδρομος και έτσι κάπου εκεί αρχίζει το πάρτι!!! Φροντιστήρια, πεταμένα 7ωρα στο παραπαίον ελληνικό δημόσιο σχολείο, διάβασμα διάβασμα διάβασμα…..

Σ’ αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω ότι τα ίδια ισχύουν είτε περάσεις στη πρώτη σου επιλογή είτε όχι. Το πανεπιστήμιο είναι δημόσιος φορέας και θα πρέπει να έχει ένα στοιχειώδες οργανόγραμμα για το αριθμό των εισακτέων ανά ειδικότητα. Επίσης είναι μεγάλος ο αριθμός των φοιτητών που πολλαπλασιάζουν το ενδιαφέρον και την αγάπη τους για μια συγκεκριμένη επιστήμη, μετά την είσοδο τους στη αντίστοιχη σχολή.

Περνάς λοιπόν στο πανεπιστήμιο και εκεί το πάρτι συνεχίζεται….. νοικιάζεις σπίτι, στο εξοπλίζεις, χρήματα για φαγητό, μετακινήσεις, βιβλία κτλ. Να προλάβω ότι η σίτιση είναι δωρεάν για φοιτητές με συγκεκριμένο οικογενειακό εκκαθαριστικό εφορίας, ο αριθμός των εστιών είναι τραγικά μικρός (επί τω πλείστον θέλεις μέσον είτε πληρείς τις προϋποθέσεις είτε όχι), δωρεάν μετακίνηση δεν υπάρχει (στη Πάτρα το φοιτητικό εισιτήριο είναι 1€!!!!!!!!!!!!) και τέλος σε πολλές σχολές οι καθηγητές αναγκάζουν την αγορά βιβλίων και αναλωσίμων.

Περνάνε 4-5 χρόνια, λιώνεις στο διάβασμα (υπάρχουν πραγματικά πολύ δύσκολες σχολές), και παίρνεις το πολυπόθητο πτυχίο. Ωραία! Και τώρα;;; Άντε αν είσαι αγόρι πας και ένα χρόνο στο στρατό. Και τώρα;;;

Τώρα το πούλο.

Δουλειά δεν έχει.

Λες και σπούδαζες στον πλανήτη Άρη. Λες και το πανεπιστήμιο είναι ένα συγκρότημα κτιρίων με καθηγητές, με χαρούμενα παιδάκια με τα βιβλία ανά χείρας, μια μικρή όμορφη λιλιπούπολη…. Μα δεν υπάρχει ίχνος σοβαρότητας. Λες και τα πανεπιστήμιο είναι τελείως αποκομμένο από την αγορά εργασίας…. Τι να πεις;;;

Τα πράγματα είναι απλά. Πολύ απλά. Υπάρχουν άπειρες σχολές χωρίς επαγγελματικό προσανατολισμό. Οι υπόλοιπες που έχουν επαγγελματικό αντικείμενο δέχονται πάρα πολλούς φοιτητές. Τόσους που δεν μπορεί να απορροφήσει η ΄΄αγορά΄΄. Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί τα πανεπιστήμια, όπως και ο στρατός, δίνουν ζωή σε μια πεθαμένη οικονομικά πόλη. Αυτό. Ποιος χέστηκε για το μέλλον σου;;; οι κάτοικοι να μην φωνάζουν, να μας ψηφίσουν στις εκλογές και συ άντε…

Τώρα θα μου πεις γιατί να πας σε μια σχολή που δεν είναι πολύ καλή; Μα γιατί το αστικό κατεστημένο το απαιτεί. Συν της άλλης χωρίς ούτε ένα χαρτί είσαι… καμένο χαρτί!!! Και επαναλαμβάνω… ότι και αν σπουδάζεις, υπόκεισαι στο πανεπιστήμιο… δηλαδή στο ελληνικό κράτος. Αν μια σχολή δεν έχει επαγγελματική αποκατάσταση πρώτα το ίδιο το κράτος θα πρέπει να μειώσει τον αριθμό εισακτέων και όχι να μη τη δηλώνουν τα παιδιά στο μηχανογραφικό (τα όποια είναι και 18 μόλις χρονών).

Οπότε φτάνουμε στο σήμερα και είσαι ένας πτυχιούχος, (μεγάλο πρόβλημα πλέον αντιμετωπίζουν και οι κάτοχοι πτυχίων παραδοσιακών ΄΄καλών΄΄ σχολών όπως γιατροί, μηχανικοί κτλ), άνεργος αν όχι άεργος, χωρίς φως στον ορίζοντα. Και όλα αυτά επειδή κάποιοι παίζουν με τα όνειρα, τους κόπους σου… με σένα τον ίδιο. Για να έχουν κάποιοι χαμηλούς δείκτες ανεργίας (οι φοιτητές δεν προσμετρούνται ως άνεργοι) και εσωτερική οικονομία (ενοίκια, μετακινήσεις κτλ.). Είσαι γύρω στα 25… ζεις ακόμα με τους γονείς…. δεν έχεις μία…. είσαι ακόμα στο παιδικό σου δωμάτιο και δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις (όπως έκανες μωρό) η να πεις μαλάκα (επειδή είσαι 25).

Άρα λοιπόν έχουμε:
Φροντιστήρια: αρκετές χιλιάδες ευρώ
Φοιτητής: πολλές χιλιάδες ευρώ
Άνεργος: πολλές χιλιάδες ευρώ
Αυτά τα χρόνια από τη ζωή σου: ανεκτίμητο (εμπνευσμένο από τη γνωστή διαφήμιση)

Μην τους αφήνεις να παίζουν έτσι απλά με ότι πιο ανεκτίμητο έχεις…. τη ζωή σου και τη ζωή των δικών σου που βρίσκονται δίπλα σου. έχουν όνομα…. τους ξέρεις… είναι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που τα 25 πρώτα χρόνια της ζωής σου σε κοροϊδεύουν με ψεύτικα όνειρα και δήθεν σταδιοδρομίες.

Μην απελπίζεστε αδέλφια… με όση αισιοδοξία μου έχει απομείνει…. κάτι θα γίνει….

By Xelidonopsaraki